Pri "Simuun"

 (En Esperanto*; vortoj fremdaj estas kursivaj)

((*Noto: cxi tiu estas mia unua fojo skribanta en Esperanto. Pardonu se mia skribo estas malbona.))


Antaux nelonge, mi spektis animeon japanan nomatan "Simuun" (jp. シムーン). Simuun, kreita en 2006 de Studio Deen, estas tre stranga teleserio, sed mi gxin tute amas. Mi volis skribi pri gxi, sed cxar gxi estas ioma polemika, mi skribas en Esperanton anstataux en la anglan.

La sujxeto de Simuun temas pri milito inter Teokratio de Simulakrum kaj duaj landoj: la Arkipelago de Argentum kaj la Lando de Plumbus. La popolo de Simulakrum batalas per flugmasxinoj magiaj nomata Simuun. Simuun flugas per metodoj obskuraj; ili havas duan motorojn helikformajn kiuj misterie pelas ilin tra la atmosfero kun malmulta rezisto. Cxi teknologio estas la motivo de la milito; la Arkipelago, kui aliancigxis kun Plumbus, estas lando tre polucia, kaj ili bezonas rimedon puran de generi energion.

Tamen, la rakonto pri milito ne estas la aspekto plej interesa de Simuun. Anstatauxe, Simuun brilas en gxia celebrado de kvireco, kaj de la amo kvira. Kvireco estas cxie en Simuun; cxia roluloj estas aux estis virinoj, multiuj estas geja, kaj iome estas transa. La konflikto plej grava de roluloj precipaj de la animeo estas la batalo por bonteni ilia idento neduuma. En cxia tiuj temoj, Simuun estas pozitiva; gxi neniam kondamnas gxia roluloj pro estanta kvira, kaj gxi neniam prezentas ilia kvira barakto kiel neeblan. La roluloj estas permesita sukcesi; ili estas permesita ami ilia amantojn, kaj vivi spit'al premateco. Kiam ili mortas, ili mortas mortoj signifaj: mortoj por savi ilia kamaradoj, aux por protekti ilia idealoj. Ili estas admirita de aliajn (rimarkinde la sacerdotinojn de Plumbus) pro ilia kvireco kaj pro ilia sindevigo al protektanta gxin.

Simuun ankaux estas rimarkinda pro gxia prezento de neuxrodiverseco kaj mensmalsano: Aaeru kaj Limone, roluloj gravaj, estas auxtismaj; Neviril, la amanto fina de Aaeru, havas posttrauxmata stresa perturbo pro la morto de sxia antauxe koramikino Amuria en la milito. Cxi tiuj roluloj reprezentas cxi tiuj aferoj bone kaj realisme, allasanta spektantojn similaj rilatigi al ili.

Konsekvence, Simuun estas tre kara por ulo kiel mi, estanta neduuma, transa, auxtisma lesbanino kun PTSP. Gxi montras mondo en kiu personoj kiel mi povas esti felicxaj, prosperaj, amataj, kaj admirataj; aux, kiam tio ne eblas, flugi al alia mondo (cxigaux sekai, kiel ili diras) kune, ilia manoj tenaj, sen kondamneco. Simuun donas espero min; gxi allasas min kredi en futuro pli bona. 

Simuun estas teleserio impresa; gxi estas kuragxa, transgresiva, unika, kaj pasia. Mi rekomendas gxin al cxiuj kiu havas koron.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

On Bakemonogatari, Part 1 (2006)

Image
( Reposted from Goodreads. Originally posted on Feb. 29, 2024. This is a spoiler-free review. ) This book might be the definition of "middle of the road." Bakemonogatari ("monstory," as it were) Pt. 1 is an anthology containing the two short stories "Hitagi Crab" (about a weightless, acerbic girl) and "Mayoi Snail" (about a little girl trying to visit her divorced mother). The series this novel is a part of is lauded by many anime, manga, and light novel fans the world over for its literary aspirations, experimental style, and emotional resonance, as well as its mysterious and mythologically-rich setting. However, my impression of Bakemonogatari Pt. 1 is that it fumbles many of its attempts at literary quality and resonance, oftentimes due to the ways in which it attempts to be experimental. Eschewing traditional formats, Nishio Ishin writes the anthology more in the style of an audiovisual or theatrical script, comprised primarily of long exchan...
Read more

A not-so-short review of Savitri Devi's "The Lightning and the Sun" (1958)

Image
(Reposted from Goodreads. Originally posted on Feb. 29, 2024.) This is, in a word, a "gross" book. It is gross in every sense of the word: it's overlong, bloated, and preachy; it is guilty of extreme generalizations, of hyperbolic claims, and of grave delusions; and it is repulsive, exuding offense from every line. The one star I give to this book are given because it is technically competent in organization and citation, and because it is at least internally coherent; its content, in itself, is worthy of no such praise. One might forget that Savitri Devi is a furiously fanatical Nazi if she weren't so obsessed with demonstrating her whole-hearted, body-and-soul religious devotion to Adolf Hitler and his National Socialism at least once in every paragraph of this book. Indeed, much of her language is a somewhat less obscurantist pastiche of classical New Age esoterica and Hindu jargon, and it is evident to the reader that she has real conviction in and knowledge of bo...
Read more

"Under Diana" (2014), Mystical Ecstasy, and the Futility of Music Reviews

Image
I have spent a good deal of time wondering uselessly about how to approach writing for this blog. Not in the trivial "how does one sit down and type words?" sense (although such things are indeed both difficult and unintuitive to ADHD-bearers such as myself), but in the stylistic, artistic sense. One thing that the internet oft obscures, due to its now over-a-decade-long traditional subculture of repackaging other people's art under the guise of a "review" that amounts to nothing more than a summary and some jokes at the expense of minorities and artists, is that reviewing can feel as aimless as it feels purposeless, both on the reviewer's end and (more importantly) on the audience's end. Reviews are rarely art in themselves , which is to say, their content is rarely expressive, and only adds anything to the experience of the original art being commented on once every geological aeon. As an artist, I am mildly repulsed by this, and generaly feel constrai...
Read more